Naar het kattenpension

Vakantieprobleem

Mijn moeder vond het altijd vreselijk zielig voor mij dat ik nooit op vakantie kon omdat ik twee katten heb. Maar dat is toch iets wat ik vooral mezelf aandoe, omdat ik tot voor kort geen goede opvangmogelijkheid voor ze kon vinden. Naar mijn zin dan… Vorig jaar logeerde er een lieve vriendin in mijn huis. Ze zorgde heel liefdevol voor mijn twee katjes.
Dit jaar zag ik dat ook wel zitten, maar mijn vriendin kan echt niet in de periode dat ik weg wil.
Als oplossing voor mijn “vakantieprobleem” opperde mijn moeder wel eens: “Dan doe je de katten toch in een pension?” Maar dat was voor mij echt iets dat niet in me op kwam.
Tot ik me realiseerde dat ik helemaal niet weet hoe het er in een kattenpension aan toe gaat. Ik heb er gewoon geen ervaring mee, me er nooit in verdiept.

Een rondleiding

Begin dit jaar kom ik, beroepshalve, in contact met Els Driesprong van Kattenpension Silvestris in Middenmeer. We volgen elkaar al een tijdje op Facebook en ik vind dat ze echt heel goede dingen doet. Ze heeft bijvoorbeeld recent drie kennels laten bouwen voor katten die moeilijk in een groep kunnen.
Op een dag krijg ik een berichtje van haar met een uitnodiging om eens te komen kijken.
Die uitnodiging komt als geroepen, want ik ben al een tijd nieuwsgierig hoe het er bij haar in het echt uit ziet. Op een zonnige middag bel ik bij haar aan: een vriendelijke, opgewekte dame opent de deur. Ik weet meteen: bij deze vrouw voelen katten zich thuis (en ik ook).
Ik krijg een rondleiding door alle ruimtes en zie een heleboel dingen waar ik als kattengedragstherapeut blij van wordt. Alles is brandschoon, er zijn meerdere waterbakken, etensbakken, kattenbakken, krabpalen en krabplanken. Er zijn ontelbaar veel heerlijke ligplekjes en schuilmogelijkheden. Elke kat kan op elk niveau komen, vanaf de grond tot ongeveer twee meter hoogte.
De katten hebben overdag de mogelijkheid om in een buitenren te zitten. Ook daar is overal aan gedacht. Een hoge zitplek om overal over uit te kijken? Even lekker aan een boomstam krabben? Het kan allemaal.
Ik zie speelgoed en voerpuzzels in jacht- en spelbehoeften te voorzien.
De drie nieuwe kennels voor katten die het fijn vinden om apart te zitten, zijn ook prachtig. Ook hier is een binnen- en een buitenren, met alle voorzieningen voor handen.
En wat zie ik aan de katten? Vooral rust…
Terwijl ik door al deze ruimtes loop en mijn ogen uitkijk, realiseer ik me nogmaals hoe weinig ik van kattenpensions weet. Ik besef dat dit voor mijn katten een optie kan zijn en dat ze het hier heel goed kunnen hebben.
“Je weet pas hoe ze het vinden als je het een keer probeert”, zegt Els. En dat is helemaal waar… Els is ook heel eerlijk: als zij vindt dat een kat niet geschikt is voor het pension, dan laat ze dat weten.
Bij een kop koffie vertelt Els me over het reilen en zeilen van het pension. Ik merk hoe ervaren ze is in het observeren van katten en het voorzien in hun persoonlijke behoeften. Ze vertelt anekdotes over gekke, leuke, spannende en lieve momenten.
Voor hoeveel katten zou ze al gezorgd hebben in die 24 jaar dat ze het pension heeft? Ontelbaar veel…
Wanneer ik afscheid neem van Els, heb ik twee plekken in haar pension gereserveerd.

Uit logeren

Twee maanden later zit ik met twee miauwende katten in de auto op weg naar Kattenpension Silvestris. Ik heb er het volste vertrouwen in dat mijn Nino en Phoebe het heel goed krijgen. Dat neemt niet weg dat ik me op dit moment een verrader en een egoïst voel. Want laten we eerlijk zijn: als je het aan de kat zou vragen, zou die zeggen: “Ik vind het een veel beter idee dat alles zo blijft als het altijd is. Vakantie is onzin!”
In het pension krijgen de katjes eerst rust en gelegenheid om te herstellen. Ze worden beiden in een aparte bench gelaten en mogen zelf kiezen of ze er uit komen of niet. Els stelt me gerust (want: ja! Ik heb wel een beetje stress!). Het komt goed met mijn tweetal. Ik neem afscheid en spreek met Els af dat als het niet goed gaat, ik gewoon van vakantie terugkom en ze ophaal. Ook drukt ze me op het hart om vooral aan haar te vragen hoe het gaat als ik daar behoefte aan heb.
De volgende ochtend brandt ik natuurlijk van nieuwsgierigheid: hoe is die eerste nacht gegaan? Nog voor ik zelf contact op heb genomen, krijg ik van Els een berichtje dat het goed gaat. Zowel mijn oude dametje Phoebe als Nino het kattenjochie, hebben goed gegeten. Ze lijken het beiden goed te doen in de groep. Al houdt Phoebe zich wel wat afzijdig.
Ik vind het zo fijn om dat te weten. Nu kunnen we echt met een gerust hart op vakantie.

Privé-suite

Dat ik tijdens onze vakantie sporadisch aan de katten denk, lijkt onverschilligheid. Maar je kunt het een goed teken noemen dat ik me kennelijk nergens druk om maak. In het pension gaat alles zijn gang, anders had ik het wel gehoord.
Dan zie ik zomaar op de Facebookpagina van het kattenpension mijn eigen katten voorbij komen. Met foto en al! Dat is een leuke verrassing!
Mijn verlegen Phoebe blijkt zich vooral veilig te voelen in een schuilplek. Dat verbaast me niets.
Nino echter laat geen gelegenheid voorbij gaan om aandacht op te eisen. Loopt meneer daar nou een beetje de boel te regelen?
Na een paar dagen krijg ik een berichtje van Els: niks aan de hand. Ze wil alleen melden dat ze de Phoebe en Nino uit de groep heeft gehaald en heeft ondergebracht in één van de privé-suites. Nino heeft een paar keer geniest. Hij is verder helemaal in orde (en goed gevaccineerd), maar Els wil geen enkel risico nemen als het gaat om eventuele besmettelijke ziekten in de groep. Heel goed!
Als prettige bijkomstigheid blijkt dat Nino veel minder onrustig en opdringerig is. Kennelijk doet het hem goed om niet zoveel prikkels van andere katten te krijgen.
Dat is handig om te weten voor een eventuele volgende keer. Dan huren we dus meteen één van de drie privé-kennels voor hem af.

Naar huis!

Dan komt de dag dat ik mijn twee lievelingen weer ga halen. Els verwelkomt me en vertelt me hoe het is gegaan.
Nino blijkt heel goed te kunnen miauwen. Dat doet hij thuis amper (mijn man zegt vaak gekscherend dat hij me niet dankbaar is dat ik Nino geleerd heb zijn stem af en toe te gebruiken. Hij was altijd zo lekker stil). Steeds wanneer hij Els ziet, miauwt hij tegen haar als de beste! Ik tref hem dan ook aan, zittend bij de deur van zijn hotelkamer en luidkeels vragend om aandacht. Ik kan niet beoordelen of hij beseft wie ik ben, laat staan dat hij snapt dat hij mee naar huis gaat.
Phoebe zit verscholen in een eigen veilige box in de krabpaal. Ze heeft haar “donkere blik” opgezet. Een teken dat er op dat moment teveel reuring is. Zoals ze nu zit, is niet representatief voor hoe het deze week ging. Ze kwam wel degelijk uit haar schulpje en liet ziet door Els aanhalen. Ook denkt Els dat ze steun aan elkaar hebben gehad.
Ik ben heel erg blij om ze te zien…
In de auto gaat Nino “huilen”. Beiden vinden autorijden geen onverdeeld genoegen. Als de auto stil staat, is ook Ninootje stil.
In huis laat ik ze los in de woonkamer. Alles moet geïnspecteerd worden. Ze lopen onrustig rond en willen ook direct de bovenverdieping controleren. Als dat gedaan is, komen ze tot rust. Het wordt ook wel weer eens tijd voor iets te eten, vinden ze.
Eén persoon mist Nino nog: het baasje, zijn grote vriend. Die komt pas aan het einde van de middag. Nino besluit dat hij in de tussentijd zijn hoge plek op de kast op zoekt en gaat slapen. Phoebe heeft haar mandje naast het bureau al gevonden en ligt te snurken als een dronken kerel.
Ik vind het wonderbaarlijk hoe snel ze weer in hun normale doen lijken te zijn. Ook de volgende dag merk ik niets aan hen. Ze hebben weer helemaal hun oude ritme opgepakt.
Ze lijken te zeggen: “Dat hebben we dan ook weer gehad”.

Pension of niet?

Heel eerlijk? Voor de kat hoeven al die toestanden met vakantie niet zo nodig. Verandering van ritme als er tijdens afwezigheid van de eigenaar 1 of 2 keer per dag een verzorger komt kijken. Of uit de vertrouwde omgeving gehaald worden en naar een pension. Het zijn voor een kat beiden ingrijpende gebeurtenissen.
Aan de andere kant hebben katten een groot herstellingsvermogen (de ene wat groter dan de andere) als het gaat om wennen aan veranderingen. Als de omstandigheden in een pension optimaal zijn, kan het een heel goede oplossing zijn.
De vraag of je je kat beter wel of niet in een pension kunt onderbrengen kan ik voor anderen niet beantwoorden. Ik denk dat het belangrijk is om goed naar de kat te kijken: wat past bij hem?
Elke kat is een individu met zijn eigen gewoonten en behoeften.
Voor mij geldt dat ik blij ben dat ik de stap een keer gewaagd heb. Nu weet ik dat ik mijn katten met een gerust hart bij Els Driesprong in Kattenpension Silvestris kan laten logeren.

©2019 Fieke Halberstadt, Kat&Mens, gedragsbegeleiding voor de kat